Betsy Jolas

Geboren in 1926 Parijs, verhuist Betsy Jolas in 1940 met haar ouders naar de Verenigde Staten. Daar studeert zij harmonie en contrapunt bij Paul Boepple, orgel bij Carl Weinrich en piano bij Helene Schnabel. Ze studeert af aan het Bennington College terwijl ze blijft werken als pianiste, koorzangeres en organiste bij de Dessoff Choirs. In 1946 keert zij terug naar Parijs om er haar studie aan het Nationaal Hoger Muziekconservatorium te voltooien bij Darius Milhaud, Simone Plé-Caussade en Olivier Messiaen. Van 1971 tot 1974 vervangt zij er deze laatste om dan in 1975 haar eigen klas in analyse te krijgen en in 1978 in compositie. Zij geeft ook les aan de Amerikaanse universiteiten van Yale, Harvard, Berkeley, Zuid-Californië en San Diego, alsmede aan de Darius Milhaud-leerstoel aan het Mills College.

Hoewel Betsy Jolas zich ophoudt in de bruisende wereld van de naoorlogse avant-garde - sommige van haar werken gaan in première bij het ‘Domaine musical’ - blijft ze een onafhankelijke figuur. In een tijd waarin je, zoals zij zelf verklaart (Preuves, nr. 178, december 1965), "serieel moest stemmen of je onthouden", verzet zij zich tegen de greep van het "pure en harde" serialisme dat een hele generatie componisten treft. Betsy Jolas weigert het principe van een breuk en verdedigt, zowel in haar onderricht als in haar werk, een opvatting van de geschiedenis als een voortdurende stilistische evolutie. De steun van de traditie is dus de constante basis van haar inventieve werk.

Betsy Jolas wint de Internationale Wedstrijd voor Jonge Dirigenten in 1953. Sinds 1995 is zij lid van de American Academy of Arts and Letters.

In mei 1995 beleeft haar opera Schliemann in drie bedrijven, geregisseerd door Alain Françon en gedirigeerd door Kent Nagano, zijn wereldpremière in de Opera van Lyon.